Κι ενώ, ολόκληρος ο κόσμος, παλεύει ενάντια στον κορονοϊό, η μικρή μας χώρα παίρνει τα εύσημα – κυρίως απ’ τον εαυτό της – για τη στάση που κράτησε στην αντιμετώπισή του και για τον μικρό αριθμό θυμάτων. Ακολουθήσαμε τις οδηγίες της πολιτικής προστασίας. Φορέσαμε μάσκες, ακόμα και μέσα στο σπίτι. Αδειάσαμε τα μαγαζιά απ’ τα αντισηπτικά. Τα χέρια μας έγιναν διάφανα απ’ το πολύ πλύσιμο. Και να που πολυπόθητη ελευθερία ξεπρόβαλε δειλά κι αναστενάξαμε από ανακούφιση κι αισιοδοξία.
Γιατί η κατάσταση…
… της καραντίνας, οι αλλεπάλληλες προειδοποιήσεις απ’ τα μέσα ενημέρωσης, οι ακούσιες ή εκούσιες ανακρίβειες, η απουσία αντίθετης οπτικής που δημιουργεί υποψίες προπαγάνδας ήταν ικανά να πετύχουν την τρομοκρατία που κάθε κράτος λατρεύει ν’ αγαπάει για τον λαό του. Άλλωστε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, δήλωσε σε ξένη εφημερίδα πως, «οι Έλληνες έχουν περάσει από κρίση και ξέρουν να προσαρμόζονται. Νομίζω ότι τους επέτρεψε να το αντιμετωπίσουν “στωικά”».
Οι πόρτες άνοιξαν…
… κι οι πλατείες γέμισαν. «Ο άνθρωπος είναι ον φύσει κοινωνικό και πολιτικό. Αυτός που μπορεί να ζήσει μακριά απ’ τις ανθρώπινες κοινωνίες είναι θηρίο ή θεός». Δεν το λέω εγώ. Το έχει πει ο Αριστοτέλης, αιώνες πριν. Η ελευθερία, σκέπασε την πανδημία του κορονοϊού. Οι άνθρωποι νοιώθουν πως έχασαν ότι πιο σημαντικό έχουν, μετά την υγεία τους και θέλουν να το αναπληρώσουν. Κάποιοι θα πουν επιπόλαια, κάποιοι άλλοι θα χρησιμοποιήσουν λέξεις αχαρακτήριστες. Αλλά η πραγματικότητα είναι αυτή και δεν γίνεται να στοχοποιούμε τα πάντα. Όμως τώρα, τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους;
Όταν ένα κράτος…
… δεν έχει εχθρό, πρέπει να εφεύρει έναν. Το να έχεις εχθρό είναι σημαντικό, όχι μόνο για να ορίσεις την ταυτότητά σου αλλά για να δημιουργήσεις μια κατάσταση αξιών που θες να επιβάλλεις. Ή να μετρήσει τις αντοχές της κοινωνίας σου. Κι επιστρέφοντας στην κανονικότητα, ο εχθρός εμφανίστηκε σε “όλες”, συγχρόνως, τις πλατείες – Αγία Παρασκευή, Ν. Σμύρνη, Παγκράτι, Κυψέλη… – με τη μορφή αντιεξουσιαστών ή ναρκομανών αναμεμειγμένων με οικογένειες και παρέες. Με μόνη λύση για να «προστατευτούν», η εμφάνιση των ματ και οι ρίψεις χειροβομβίδων κρότου λάμψης. Συνταγή παλιά κι αγαπημένη.
Ο υπόλοιπος…
… “στωικός” λαός, φερέφωνο των μέσων ενημέρωσης, αισθάνεται, πλέον, δύο απειλές: τον κακό συνάνθρωπο και τον αόρατο ιό. Άλλη μια μεγάλη πολιτική επιτυχία.
Ο κόσμος μας δεν χρειάζεται εχθρούς. Μπορούμε να ζούμε αρμονικά με συνεργασία, καταστέλλοντας την επιθετικότητα και αναζητώντας κοινά συμφέροντα. Δεν χρειαζόμαστε εχθρούς για να καθορίσουμε τις ταυτότητές μας. Κι όσο μένουμε σιωπηλοί δεν είμαστε ασφαλείς.
