“Δεν έχει ο «Εβραίος» μάτια; Δεν έχει ο «Εβραίος» χέρια, όργανα, σώμα, αισθήσεις, πάθη, συναισθήματα; Μήπως δεν τρέφεται απ’ τα ίδια φαγιά, δεν πληγώνεται απ’ τα ίδια όπλα, δεν πεθαίνει απ’ τις ίδιες αρρώστιες, δεν γιατρεύεται με τα ίδια φάρμακα, δεν κρυώνει το χειμώνα και ζεσταίνεται το καλοκαίρι, ακριβώς όπως κι ο Χριστιανός; Αν μας τρυπήσετε, δεν ματώνουμε; Αν μας γαργαλίσετε, δεν γελάμε; Αν μας φαρμακώσετε, δεν πεθαίνουμε; Αν μας αδικήσετε, δεν θα εκδικηθούμε; Αν σας μοιάζουμε σ’ όλα τ’ άλλα, θα σας μοιάζουμε και σ’ αυτό! Αν ένας Εβραίος αδικήσει Χριστιανό, πώς δείχνει αυτός την ταπεινοφροσύνη του; Μ’ εκδίκηση! Αν Χριστιανός Εβραίο αδικήσει, πώς αυτός θα τ’ αντιμετωπίσει, ύστερα απ’ το παράδειγμα του Χριστιανού; Μ’ εκδίκηση! Την ίδια προστυχιά που με διδάξατε θα κάνω, κι ο διάολος να με πάρει αν δεν γίνω καλύτερος απ’ τους δασκάλους μου”.
Αυτά μονολογεί…
… ο Σάιλοκ στον « Έμπορο της Βενετίας», του Σαίξπηρ. Και τα λέει όλα. Απλά και καθαρά. Όπου «Εβραίος» ταιριάζει οποιαδήποτε εθνικότητα ή θρησκεία. Χρώμα ή σεξουαλικό προσανατολισμό. Οι άνθρωποι δε χωρίζονται σε ανώτερους και κατώτερους. Παρά μόνο σε καλούς και κακούς. Είναι πολύ εύκολο να ρίχνουμε τα προβλήματά μας, στις πλάτες άλλων – μειονοτήτων ή αδύναμων – αρνούμενοι να αναζητήσουμε την πραγματική πηγή τους. Και απαράδεκτο να μην έχουμε μάθει τίποτα απ’ το πρόσφατο παρελθόν. Να αφήνουμε να μας γαλουχούν κυβερνώντες και μη γιατί έτσι τους βολεύει. Να δημιουργούν μίσους για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Το μίσος είναι μονόδρομος. Δεν υπάρχουν στροφές και παρακάμψεις (σκέψεις) που τους ζαλίζουν.
Φυλή και ρατσισμός
Το μίσος…
… ξεκινάει απ’ το φόβο. Τι είναι εκείνο που προκαλεί φόβο και ποια είναι η έκβαση που θέλουμε να αποφευχθεί; Κι εκείνοι που «σκίζονται» στα τηλεοπτικά πορτοπαράθυρα για να εκφοβίσουν και τους πιο επιφυλακτικούς, που στοχεύουν; Προφανώς σ’ έναν «εσωτερικό» πόλεμο. Ανάμεσα σ’ «εμάς» και στους ξένους (τους ξενιστές, τα παράσιτα). Κι ο πόλεμος είναι μια πολύ κερδοφόρα επιχείρηση. Ας σκεφτούμε, λοιπόν, σαν «άνθρωποι» που ζούμε όλοι στον απόηχο ενός πολέμου. Το «κοινωνικό κράτος» και το «σύστημα αναδιανομής του κέρδους», στη χρεοκοπημένη χώρα μας, προκαλούν καθημερινή βία και κακοποίηση στην κοινωνία. Κι είναι αποτέλεσμα του δικού μας, οικονομικού πολέμου. Είμαστε κι εμείς, όπως κι οι απελπισμένοι που φιλοξενούμε, θύματα των δεινών ενός παγκόσμιου πολέμου.
