Η πρώτη φορά που άκουσα τον όρο «παράπλευρες απώλειες» ήταν στο μακρινό – κοντινό μας 1999, στη διάρκεια των βομβαρδισμών στη Σερβία. Το πρώτο αίσθημα που μου δημιουργήθηκε ήταν ένα ρίγος. Τι σημαίνει παράπλευρη απώλεια; Εγώ νεκρούς έβλεπα. Σύντομα κατάλαβα πως ήταν μια έννοια που εντέχνως δημιουργήθηκε από τις στρατιωτικές δυνάμεις για τις συνέπειες, κάποιων, «ακούσιων» ένοπλων επεμβάσεων με κόστος ανθρώπινες ζωές. Κι επιπλέον, για να καθησυχάσουν την «ανθρωπιστική» αποδοκιμασία των ΜΜΕ και να τρομοκρατήσει τον λαό που αμυνόταν.
Κάποιες απ’ τις δεκάδες…
… παράπλευρες απώλειες, της συγκεκριμένης εποχής, ήταν μια φάλαγγα Αλβανών προσφύγων, στην οποία επιτέθηκε ένα αεροσκάφος του ΝΑΤΟ «πιστεύοντας» ότι ήταν γιουγκοσλαβική στρατιωτική φάλαγγα και σκοτώνοντας πενήντα άτομα. Το ΝΑΤΟ, αναγνώρισε το λάθος του, πέντε ημέρες αργότερα. Τρεις Κινέζοι δημοσιογράφοι σκοτώθηκαν όταν βόμβες του ΝΑΤΟ, όταν έπληξαν την Κινεζική πρεσβεία στο Βελιγράδι. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ, εξέφρασαν τη συγνώμη τους, λέγοντας πως η CIA τους παρείχε έναν παλιό χάρτη. Πάντως, είναι δείγμα πολιτισμού να ζητάς συγνώμη εκ των υστέρων και να επικαλείσαι έναν λάθος χάρτη, ή μια λάθος πληροφορία….
Το Πεντάγωνο των ΗΠΑ…
… χρησιμοποίησε τον όρο «παράπλευρη απώλεια», προσπαθώντας για άλλη μια φορά να αποστασιοποιηθεί από οποιαδήποτε ευθύνη για αυτήν την φρικαλεότητα και για άλλες που προκάλεσε από τότε έως σήμερα. Οι λεγόμενες έξυπνες βόμβες που με τα χρόνια έχουν γίνει εξυπνότερες, τελικά, δεν κάνουν τα χειρουργικά χτυπήματα για τα οποία φτιάχτηκαν. Στον πόλεμο της Συρίας πάνω από 400 χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους. Περισσότεροι από το μισό πληθυσμό της Συρίας –πριν τον εμφύλιο ανερχόταν στα 23 εκατομμύρια – αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Φτάνοντας σε γειτονικές χώρες και στην Ευρώπη, ενώ εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι συνελήφθησαν, απήχθησαν ή αγνοούνται.
Μπορεί ο όρος…
… “παράπλευρες απώλειες” να έχει προστεθεί πρόσφατα στο λεξιλόγιο των στρατιωτικών δυνάμεων όμως δεν περιορίζονται στον κόσμο των στρατιωτικών επιχειρήσεων – αποτελούν και μια από τις πιο εμφανείς κι εντυπωσιακές διαστάσεις της σύγχρονης κοινωνικής ανισότητας. Η αφορμή αυτών των σκέψεων – ενός παράλληλου μονολόγου με τον εαυτό μου, είναι το πιο σωστό – είναι η επέτειος από τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Ο χαμός του τι ήταν; Η παράπλευρη απώλεια, μιας δυστοπικής κοινωνίας; Που επιβάλλει τους κανόνες της, μέσα από έναν αέναο τρόμος, όπου σηματοδοτείται το τέλος του πολιτισμού;
Η συμβολική σημασία…
… του όρου, έχει στόχο να καταρρακώσει το ηθικό του λαού. Η επιστροφή σε μεσαιωνικούς κανόνες, η αναγκαστική φτώχεια, οι αυτοκτονίες, τα σωτήρια συσσίτια, η οµοιοµορφοποίηση κι ένα κράτος που κάνει τα πάντα για να συντομεύσει τις διαδικασίες πτώχευσης των πολλών, αναγκάζει τους πολίτες του σε συναισθηματική απαξία και καταστροφική απραξία. Το μόνο που φοβάται ένα τέτοιο, άτεγκτο, κράτος είναι μια ρωγµή που θα φέρει στην επιφάνεια, όλες τις αδυναµίες και τα σκοτεινά σηµεία, του συστήµατος που έχει κατασκευάσει. Πως θα δημιουργηθεί αυτή η ρωγμή;.. Τροφή για σκέψη. Αν η ζωή μας εξαρτάται από τις έξυπνες βόμβες και τους έξυπνους πολιτικούς, ας τους ενημερώσουμε, πως είναι και οι δύο περιττοί στην κοινωνία των Ανθρώπων.
