Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ πόσο έχουν επηρεάσει τα social media, την ερωτική μας ζωή; Εκδηλώσεις θαυμασμού μέσα από emoticon και ψηφιακές καρδούλες πλέον έχουν πάρει τη θέση μίας λέξης, ενός βλέμματος, ενός αγγίγματος. Οτιδήποτε ρεαλιστικό μας τρομάζει. Μας είναι άγνωστο και μας βγάζει από την ασφαλή ζώνη που έχουμε μάθει να υπάρχουμε. Μια λήψη πλέον αρκεί για να δείξουμε στον άλλο κάτι από εμάς.
Νομίζω ότι η ερωτική διεκδίκηση αποτελεί μια ψευδαίσθηση. Παλεύω ενάντια σε φανταστικούς ανεμόμυλους. Θεωρώ ότι, αν και αυτού του είδους η ψευδαίσθηση συχνά μου χαρίζει μια ευφορία και με παρηγορεί, στην ουσία με αποδυναμώνει και με αποξενώνει.
Irvin D. Yalom, Ο Δήμιος του Έρωτα κι άλλες Ιστορίες Ψυχοθεραπείας
Τα συναισθήματα μας… στα Social Media
Ζώντας σε μία εποχή ψηφιοποίησης των συναισθημάτων, το να έρθει κάποιος σε επαφή με κάτι τόσο έντονο και συνάμα πραγματικό ίσως να φαντάζει τρομακτικό. Πώς να μιλήσουμε λοιπόν για μία ερωτική διεκδίκηση και φανταστικούς ανεμόμυλους όταν η μόνη μας παρηγοριά είναι μερικά κουμπιά. Όταν όλη μας η ζωή κινείται γύρω από την ψευδαίσθηση της εικόνας; Όταν μέρα με τη μέρα χάνουμε κάθε επαφή με το συναίσθημα;
Οι ρυθμοί ζωής είναι αρκετά πιεστικοί και οι ζωές μας χάνονται μέσα σε χρονοδιαγράμματα και ευθύνες. Ο χρόνος είναι λίγος και ίσως να μην περισσεύει για προσωπικά «δράματα» και επενδύσεις. Όλοι και όλα είμαστε αναλώσιμοι. Έχοντας μπει για τα καλά πλέον στην καθημερινότητα μας τα Social Media φτιάχνουμε ζωές κομμένες και ραμμένες στο πως θα θέλαμε να είμαστε. Πουλάμε μια περσόνα ανάλογη των φαντασιώσεων μας και μέρα με τη μέρα χανόμαστε μέσα σε αυτή. Ανάλογες των προσδοκιών μας είναι και οι σχέσεις που συνάπτουμε μέσα από τις γνωστές εφαρμογές κοινωνικοποίησης.
Οι άνθρωποι στις μέρες συναντιούνται δύσκολα, αρκούνται σε ένα προφίλ για να καταλάβουν ποιόν έχουν απέναντι τους. Ζούμε σε μία εποχή που όλοι και όλα θεωρούνται αναλώσιμα και μπορούν να αντικατασταθούν. Δεν υπάρχει χώρος για δεύτερες ευκαιρίες. Ένα μήνυμα, ένα like, μια καρδιά και μια προβολή της ιστορίας μας πλέον έρχονται να αντικαταστήσουν μία βόλτα, ένα φιλί, μία τυχαία συνάντηση. Το ανησυχητικό σε αυτό το φαινόμενο είναι πως τα συναισθήματα που βιώνονται μέσα από την αναμονή της ψηφιακής «επιβεβαίωσης» μπορεί να είναι το ίδιο δυνατά και κατακλυσμικά όσο θα τα βιώναμε σε μία πραγματική επαφή.
Ο ενθουσιασμός εναλλάσσεται με τη ματαίωση και χάνονται μέσα σε ένα γαϊτανάκι γεμάτο προσδοκίες και ελπίδες. Τι γίνεται όμως από εκεί και πέρα; Πόσο επιτρέπουμε στον εαυτό μας να σπάσει το γυαλί που τόσο αυτοκαταστροφικά έχουμε εγκλωβιστεί μέσα. Μπορούμε άραγε να πάρουμε ένα ρίσκο; Πώς περιμένουμε από κάποιον να μας αποδεχτεί όταν εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε σίγουροι για το ποιοι αντέχουμε να είμαστε;
Ο Έρωτας στα χρόνια της οθόνης
Μοιάζει πλέον να είμαστε δέσμιοι μίας τέλειας εικόνας! Έχουμε χάσει τη διάθεση για προσπάθεια. Το φλερτ, ο πειραματισμός και η γνωριμία με έναν νέο άνθρωπο, δίνουν διαδοχικά τη θέση τους σε μία νέα ανησυχητική πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα που λίγο πολύ όλοι έχουμε αποδεχθεί και χορεύουμε ρυθμικά στη μελωδία της.
Αρκεί να αναρωτηθούμε τι είναι εκείνο που φοβόμαστε. Γιατί συνεχίζουμε να μένουμε σε αυτή τη μελωδία;
Τι μας δυσκολεύει να πούμε και να ακούσουμε;
Γιατί νιώθουμε ευάλωτοι όταν κάποιος είναι διαθέσιμος για εμάς και μένουμε εμμονικά προσκολλημένοι σε αυτοκαταστροφικές πρακτικές;
Γιατί μία ανθρώπινη επαφή θα πρέπει να συνοδεύεται από ντροπή και ενοχή για αυτό που πραγματικά είμαστε;
Και όταν κάποιος προσπαθεί να μας διεκδικήσει γιατί μας έχει αποδεχθεί και μα έχει επιλέξει για αυτό που βλέπει σε εμάς, εμείς γιατί δεν είμαστε σε θέση να το αντέξουμε;
Ο έρωτας στα χρόνια της οθόνης είναι μία νέα και δύσκολη πραγματικότητα και σίγουρα θα μας απασχολήσει στο μέλλον σε μεγάλο βαθμό. Αναγνωρίζω πόσο δύσκολο είναι να αποδεχτεί κάποιος τη μοναξιά του και πόσο παρήγορη και επουλωτική είναι η αποδοχή που προσφέρει απλόχερα το διαδίκτυο. Όμως μέσα από μία κοινωνική εικόνα συνδημιουργούμε προσδοκίες για εμάς και τους άλλους με μοναδικό σκοπό να γίνουμε αποδεκτοί και να αγαπηθούμε.
Το κοινό μυστικό είναι πώς ενώ αναζητάμε την ανθρώπινη επαφή, μέσα από την ασφάλεια της οθόνης γνωρίζουμε ότι πολύ δύσκολα θα επιτρέψουμε να έρθουμε κοντά με τον άλλο, και συμπράττουμε σε μία συναισθηματική απομόνωση.
Για να αγαπηθούμε πρέπει πρώτα να αποδεχθούμε τον εαυτό μας, να τον γνωρίσουμε και πρώτα από όλα να τον αγαπήσουμε εμείς.
Είναι σημαντικό να βρούμε το κουράγιο και να δώσουμε χώρο να μας γνωρίσουν. Τείνουμε να δείχνουμε αψεγάδιαστοι, ενώ στην ουσία για αυτές τις μικρές ατέλειες είναι που αξίζει να αγαπηθούμε.
