Θυμάμαι τη γιαγιά μου να μου διηγείται ότι ζούσαν με τον τρόμο των βομβαρδισμών κατά τη διάρκεια του πολέμου το φόβος της πείνας, αλλά ήταν πάντα αισιόδοξες ιστορίες – ενδεχόμενη νίκη, ανάκαμψη, ανοικοδόμηση. Οι ιστορίες μας δεν προβλέπουν τώρα καμία ανάκαμψη, καμία βελτίωση, έστω και μακροπρόθεσμη, καμία σταθερότητα, καμία ελπίδα. Δεν υπάρχει μέλλον.
Οι πολιτικοί…
… και οι σφουγγοκωλάριοί τους χρησιμοποιούν, πλέον, σκόπιμα το φόβο στην προσπάθειά τους να μας εξαναγκάσουν να τους στηρίξουμε. Φόβος επιδημίας, φόβος πολέμου, φόβος αλλοίωσης του «Έθνους». Όταν αισθανόμαστε απελπισμένοι, θυμωμένοι, αβοήθητοι, με ελλιπή δικαιώματα και άπειρες υποχρεώσεις ψάχνουμε για διαφυγή κι αποκατάσταση. Και τι πιο εύκολο απ’ τη δημιουργία αποδιοπομπαίων τράγων. Μ’ αυτό τον τρόπο δεν παρουσιάζονται θετικές επιλογές, απλώς λιγότερο τρομακτικές. Είναι πιο ανώδυνο να φταίνε οι «βάρβαροι» για τα δεινά μας.
Αντιμέτωπος με νέα ύφεση ο πλανήτης λόγω του κορονοϊού και του πανικού
Το πιο εκπληκτικό…
… είναι ότι ποτέ δεν υπήρξε τόσο μεγάλη παραγωγή, κατανάλωση, εξάντληση των πόρων και των αποβλήτων που παράγονται. Παρ’ όλ’ αυτά, όμως, τα οφέλη από την όλη αυτή ανάπτυξη αυξάνονται μόνο σε μια μικρή μειοψηφία. Οι περισσότεροι από τους οποίους αγνοούν το εξωφρενικό τους προνόμιο και τις τερατώδες ζημιές που επιφέρει στην ανθρωπότητα και στον πλανήτη. Όταν οι άνθρωποι υποφέρουν και δεν έχουν καμία ελπίδα, τείνουν, να οδηγούνται από τον φόβο. Και όλοι υποφέρουμε.
Η κουλτούρα του φόβου…
… είναι μια αντιληπτή εξάπλωσης του φόβου και του άγχους. Διαταράσσοντας την σωστή λειτουργία της σκέψης κι οδηγώντας τη σε ακραίες κοινωνικές και πολιτικές συμπεριφορές. Κι έτσι γίνεται ευκολότερη η χειραγώγηση της μάζας. Που πάντα θεωρείται μια χαμηλού πνευματικού επιπέδου δύναμη που δρα τυφλά και παρορμητικά. Ένα παιχνίδι της εξουσίας με επιτυχή αποτελέσματα εδώ κι αιώνες. Και παρ’ όλο που η ιστορία επαναλαμβάνεται αντί να αντιστεκόμαστε, εξακολουθούμε να παραμένουμε «μάζα». Ίσως γιατί η «φυλακή» οποιασδήποτε κουλτούρας, εξαρτάται από το γεγονός ότι οι τρόφιμοι δέχονται μια σιωπηρή σύμβαση ότι “το κόστος της ανυπακοής, υπερβαίνει το κόστος της υπακοής”.
