Λένε πως ο άνθρωπος αποκτά τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο έχει μεγαλώσει. Συχνά ακούει συμβουλές και προτροπές. Σ΄αυτό το πλαίσιο λοιπόν ακούγεται και η φράση: “Η σιωπή είναι χρυσός”. Κι εδώ έρχομαι εγώ να μεταφέρω το δικό μου προβληματισμό: είναι η σιωπή χρυσός ή μήπως είναι απλά αδυναμία; Ας εξετάσουμε λοιπόν και τις δυο εκδοχές.
Επιλέγω τη σιωπή
Ένα γνωμικό λέει: “Δεν υπάρχει πιο ταπεινωτική απάντηση από την περιφρονητική σιωπή”. Σε πολλές περιπτώσεις η σιωπή είναι σωτήρια. Το να μη χρειάζεται να απαντήσεις σε ότι σου λένε ή σε ότι συμβαίνει γύρω σου είναι αρκετές φορές έως και λυτρωτικό. Ίσως ένα απλό μειδίαμα ή η πλήρης αδιαφορία να είναι ότι καλύτερο. Κάποιο άνθρωποι σιωπούν από φόβο, άλλοι από αδυναμία, άλλοι πάλι επειδή τους συμφέρει. Υπάρχει βέβαια και η κατηγορία αυτών που δεν μιλούν επειδή δεν μπορούν να πάρουν την ευθύνη των λεγομένων τους. Η αλήθεια είναι ότι η σιωπή δεν λύνει τα πάντα αντιθέτως μερικές φορές παρατείνει κάποιες καταστάσεις κι άλλες τις επιδεινώνει. Πρέπει λοιπόν να κρίνουμε σωστά πότε πρέπει να τη χρησιμοποιούμε και πότε όχι.
Διαχείριση σιωπής
Ας μην παραβλέψουμε το γεγονός ότι η παρατεταμένη σιωπή δημιουργεί προβλήματα όπως:
- την πίεση των συναισθημάτων
- την καταστροφή των σχέσεων
- την φθορά των ανθρώπων
Πολλές φορές οι ζημιές στις ανθρώπινες σχέσεις που δημιουργεί η σιωπή είναι δυστυχώς μόνιμη ή στην καλύτερη περίπτωση δύσκολα επιλύσιμη. Γι’ αυτό είναι καλύτερο να μιλάμε όταν κάτι υπερβαίνει τα όριά μας.
Επιλέγω να απαντήσω
Το να απαντάς σε ότι σε ενοχλεί σε ένα πρώτο επίπεδο φαντάζει ιδανικό. Αρχικά ξεσπάς και επιστρέφεις την αρνητική ενέργεια εκεί απ’ όπου προήλθε. Ας μην ξεχνάμε βέβαια ότι υπάρχει πάντα ο κίνδυνος τα πράγματα να ξεφύγουν απ’ τα όρια της ευπρέπειας και να ειπωθούν πράγματα για τα οποία θα μετανιώσουμε αργότερα και πιθανόν να ντραπούμε γι αυτά. Αυτό είναι λογικό να συμβεί γιατί στην απάντηση τη στιγμή της έντασης θα εμπεριέχεται η παρόρμηση και ο θυμός.
Το να μιλάμε είναι ευεργετικό για την ψυχή μας. Μόνο που πρέπει να μάθουμε που πρέπει ή καλύτερα που αξίζει να μιλάμε. Η σιωπή μόνο αν ΔΕΝ γίνεται κατανοητή απ’ τον απέναντί μας ερμηνεύεται ως αδυναμία. Αλήθεια όμως, αν η σιωπή μας δεν γίνεται κατανοητή πως θα γίνουν τα λόγια μας;
Κλείνοντας
Υπάρχουν φορές που μια απάντηση φαντάζει περιττή ενώ κάποιες άλλες κρίνεται επιβεβλημένη. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να διακρίνουμε με σύνεση αυτές τις στιγμές, μα πριν μπούμε στον κόπο για οτιδήποτε ας βεβαιωθούμε ότι ο απέναντι είναι σε θέση να καταλάβει, αλλιώς είναι μάταιο.
