Ξέρω πως δε θα πρωτοτυπήσω μιλώντας για την σύγχυση που επικρατεί ανάμεσα στα σημαντικά και ασήμαντα που εξαντλούν την καθημερινότητά μας. Και δεν μιλώ για τις προσωπικές επιλογές κι ελευθερίες, του καθενός, ξεχωριστά. Αλλά για θέματα της κοινής ζωής που επηρεάζουν την ποιότητά της.
Βομβαρδιζόμαστε καθημερινά με λέξεις και εικόνες, προερχόμενες από διάφορους «τύπους», που δεν προκύπτουν ούτε από την προσωπική τους εμπειρία, ούτε από την εξειδικευμένη γνώση τους. Στο όνομα της Δημοκρατίας μπορούμε να το δεχτούμε (;). Στο όνομα της εγκεφαλικής διαδικασίας, όμως; Πόσο συχνά φιλτράρετε ή ελέγχετε αυτή η ακατάπαυστη φλυαρία, μεταξύ σημαντικού και ασήμαντου;
Εκεί που ακούς μια συζήτηση που σ’ εντυπωσιάζει με το χιούμορ και τη διορατικότητά της, ξάφνου και με την ίδια σοβαρότητα, ξεπετιέται μια άλλη τόσο συνηθισμένη και παντελώς ανούσια που σε φυσιολογικές συνθήκες θα πέθαινες από πλήξη. Αλλά κάτι που το φίλτρο έχει χαλάσει, κάτι που το τύμπανο του αυτιού είναι ξεκούρδιστο, κατατάσσεις και τις δύο στην κατηγορία του «μπλα, μπλα, μπλα, μπλα…».
Δε θα αναφέρω παραδείγματα. Κι ούτε αυτός είναι ο σκοπός μου. Μια επισήμανση κάνω. Ακόμα κι ο νους έχει ανάγκη από απλωσιά για ν’ ανασάνει. Ασφυκτιά μέσα χώρο που του έχει δοθεί για να υπάρξει. Εγκλωβισμένος από ήχους, λέξεις, εντυπώσεις, ιδέες και γνώμες ασύνδετες μεταξύ τους. Έχει ανάγκη να κάνει διαλογή στην πληροφόρηση, πετώντας τα σκουπίδια που του παρουσιάζουν με τον μανδύα της προόδου ή της ψυχαγωγίας. Η αδυναμία διάκρισης είναι η ρίζα του εκφυλισμού μιας κοινωνίας.
